di Ernesto Prudente
Capitolo 1°
Come andò che il falegname mastro Ciliegia trovò un pezzo di legno che piangeva e rideva come un bambino.
Nce stéve na vòte, mò tutte pènzene a nu rré, na reggine, na princepésse, nu prìncepe azzurre, nò nce stéve na vòte nu bèlle piézze i légne che capitàje, nun se sape comme é nun se sape manche pecché, é so centenàre d’anne c’a ggènte ne parle e s’u dumànde, int’a putéche i nu viécchje falignàmme ca se chiammàve Mastantònje ma che tutt’u paése, pitte e ruosse, fémmene é uòmmene, chiammàvene maste Ceràse pecché tenéve a ponte d’u nase sèmpe rosse, tale é quale a na cerase mmàture.
Quanne Mastantònje u vedètte, cacciàje scintille a dint’a ll’uocchje pecché ére pròprje nu piézze i légne adatte pe fà u pède a nu tavuline i Teresìne a cantenère é isse nce tenéve d’accuntantà..
Su vutàje e su revutàje dint’i mmane: ère pròprje u piézze ca nce servéve. Pigliàje l’àscje, c’avéve appéne fennute i mmulà, pe nce luvà a scòrze tuorne-tuorne, ma cumm’aizzàje pe dà a primme bbòtte sentètte na vucélle, doce-doce, ca decéve: “Nun menà fòrte, t’arraccùmànne”.
U pòver’òmme rummanètte c’a màne aizzàte e se uàrdave tuorne tuorne pe vedé addo venéve chille filìlle i voce. Niusciùne stéve dint’a putéche. Stéve isse sule.
Arapètte pure a porte pe vedé se nce stéve quàccune fòre. Nisciune pure llà. E allore penzaje ca chélle voce se ll’ère mmàgginate, se llère nventàte. Pigliàje n’ate vòte l’àscje, c’avéve pusate pe tèrre, é menàje na bèlle bòtte nfàcce u piézze i légne ca se mettètte alluccà fòrte: “m’è fatte male”.
Maste Cerase rumenètte i stucche. Cchiù muorte ca vive, chìne i paure, c’u ll’uocchje a fòre e a vocche apèrte.
Dòppe nu poche, ancore c’à paure ncuorpe, decètte: “ma sta voce addo vène? Ccà nun ce stà nisciune, eppure je a voce agge sentùte! Ca fosse u piézze i légne ca se lamènte comm’a nu uàglione? Ma! Sé è accussì, pègge pe isse. Mò, u còng’je p’i fèste”.
Agguantàje u piézze i légne c’u tutte é ddoje i mmane, u pusàje ncòppe u bancone é, dàlle ca so’ cepolle. U sbattètte parìcchje vòte, sènze cumpassione, nfacce u mure, appezzànne i récchje pe sentì e nce stévene lamiénte. Niente, nisciùne voce. E al1ore pensaje c’a voce ch’ avéve sentute se 11’ère sunnàte. Ma a paùre nun nce passàje. A tenéve ncuorpe. Pe se fà curagge se mettètte a cantà.
Pe luvà a scòrze, pusàje l’àscje dint’a nu spigule é pigliàje a chianòzze. Ma cumme dètte i primme botte sentètte a sòlite vucélle ca nce decéve: ‘Ma a vvuò fennì, o no.
Nun vide ca me staje straccianne a carne”?
Maste Cerase, nun capètte cchiù niénte. Comm’a nu prùvelone, chine i cummerzione, cadètte pe tèrre, cu ll’occhje nchiuse. A ponte d’u nase, sèmpe rosse, p’a tròppe paure, addeventàje turchìne.
Stéve ancore sturdute pe tèrre, comm’ a une ch’avéve avute nu mazziatone, quanne sentètte i tuzzulià nfacce a porte.
Capitolo 2°
Mastro Ciliegia regala il pezzo di legno al suo amico Geppetto che vuole fabbricarsi un burattino che, oltre a saper parlare, sappia ballare, fare salti mortali e tirare di scherma.
Trasìte”, decètte, sènze tené a fòrze i s’aizzà a terre. Trasètte nu viécchje ca se chiammàve Maste Geppetto ma che i uàgliune chiammavene Pulentine pecché tenéve ncàpe sempe na parrucche giàlle.
Trasènne decètte:” Buongiòrne, mast’Antò. E che fàje assettate pe tèrre?
Quale viénte t’a purtate a chiste parte, cumpà Geppetto”?
“So venute pe nu piacere”.
“Decìte, se pòzze, songhe pronte a vu fà”.
“Stammatine agge penzàte na bèlle còse, agge penzàte i me fa nu uàglione i legnamme, tutte speciale, c’adde sapé cammenà, adde sapé ballà é adda sapé correre. Che te ne pare”?
“Brave Pulentìne”! Decètte chélla vucélle ca nun ze sàpéve addo ascéve.
A se sentì chiammà Pulentìne maste Geppetto addeventàje russe comm’a nu puparuole, se ncazzàje comm’a n’animale é rèagètte malamènte.
“Pecché m’è nzurtà”?
“Nun so state mich’je”, respunnètte maste Cerase. “Vvuò vedé ca so stat’je! Je dìche ca si state tu” E accussi, da na paròle a n’ate, se scarfàjene e se menàjene muorze, schiaffe, pizzeche, sputazzate e scuzzettune.
Quanne appìcceche fennètte , mast’Antonje se truvàje dint’i mmane a parrucche giàlle i maste Geppetto mèntre maste Geppetto tenéve mmocche chélle i mast’Antonio.
“Damme a parrucche mìje”.
“E tu damme a mìje, accussì facimme pace”.
Carmàtese ll’acque, maste Ceràse, cu nu felille i voce, decètte: “Maste Geppètto, qual’è u piàcére ca vulìveve a mé”?
“Vulésse nu piézze i lignamme pe fà nu mamuocce i légne”.
Nun nce parètte manche ovère a mast’Antonio i se luvà a dint’i piéde chille piézze i lègne che nce avéve mise tante paure é che tenéve ancore ncòppe u bànche.
Cumme l’afferràje, u piézze i legne le scappàje a mane è j’tte a sbàttere, cu viòlènze, nfàcce i cosce i mastu Pèppe che, p’u dulore ch’avéve sentùte, se mettètte alluccà cumm’a nu pazze.
“Che mòde so chiste? E chiste u chiammàte riàle? N’ate ppòche me spezzàveme i còsce”!
Mastu Ceràse addeventaje jànche p’a paure.
Da vocche nc’ascètte sule: “Giùre, mastuppè, ca nun so state je .
“E allore so state je”? respunnètte maste Geppètto.
E mast’Antònio: “A corpe è tutte i stu piézze légne”!
‘Sì, è vère ch’è state u piézze i légne a me fa male, ma chi à menate nfacce i cosce mèje?”. decètte ncazzàte maste Geppètto.
Je nun agge teràte niente” decètte maste Cerase
“Tu sì nu mbreglione”, respunnètte maste Pèppe.
A i màle paròle i maste Geppetto, mast’Antonio respunnéve sèmpe c’a stésse paròle:”Pulentine”.
Quanne a decètte p’a tèrze vòte, maste Geppetto, nun nce vedétte cchiù, s’avventaje ncuolle è s’atteccàjene n’ate vòte.
I parrucche vulàjene e sì menàjene i sante raggione. Paréve n’incontre i pugilate: tu nu cazzòtte a mé é je na raffagnàte a té.
Quanne nun nc’ a facéttere cchiù, se fermàjene, se uardàjene nfàcce e facéttere pace, stregnénnese a mane, giuràjne ca fossere rimaste buone amice pe tutt’a vite.
Maste Geppétte se pegliàje u piézze i légne é se ne turnàje, zuppechiànne – zuppechiànne, a case soje.
(Capitolo 2. Continua)
